مجله علمی، فرهنگی، هنری خروس جنگی

این بزرگترین پروژه زیرساختی بود که جهان تا به حال دیده بود.  هنگامی که کانال پاناما به طول 77 کیلومتر در سال 1914 به طور رسمی افتتاح شد، پس از 10 سال ساخت، چشم اندازی را برآورده کرد که قرن ها مردم را وسوسه می کرد، اما مدت ها غیرممکن به نظر می رسید.

فرانسوی ها در دهه 1880 تلاش کرده بودند کانالی بسازند و شکست خوردند، سرانجام پس از سال ها مبارزه با یک چشم انداز سرکش، بیماری وحشیانه، مرگ حدود 20000 کارگر و هزینه های مارپیچ تسلیم شدند.  اما ایالات متحده که تجهیزات این شرکت فرانسوی را خریداری کرد، قول داد که این کار را به گونه ای دیگر انجام دهند.

ویرانی ویرانگر بود.  کل روستاها و جنگل ها زیر آب رفتند و راه آهن ساخته شده در دهه 1850 مجبور به جابجایی شد.  بزرگ‌ترین چالش، Culebra Cut بود که اکنون به نام Gaillard Cut شناخته می‌شود، یک دره مصنوعی که در حدود 13 کیلومتر از زمین کوهستانی حفاری شده است.  بیش از 100 میلیون متر مکعب خاک باید جابجا شود.  این کار تنها در سه سال بیش از هشت میلیون کیلوگرم دینامیت مصرف کرد.

دو سال و نیم اول (1904-1906) تلاش کانال آمریکا به طور قابل توجهی به آماده سازی اختصاص یافت، که بیشتر آن منطقه را برای سکونت انسان در مقیاس بزرگ مناسب کرد.  بخش مهمی از این برنامه بهداشتی بود که توسط گورگاس اجرا شد.  در طول ده سال، نزدیک به 20 میلیون دلار برای بهداشت و بهداشت هزینه شده است.

در نهایت، این تلاش ها موفقیت آمیز بود: تا سال 1906، تب زرد تقریباً در منطقه کانال از بین رفت و تعداد مرگ و میر ناشی از بیماری دیگر استوایی، مالاریا، نیز به میزان قابل توجهی کاهش یافت.  بیمارستان‌های نگهداری شده تا حد زیادی بهترین بیمارستان‌هایی بودند که در هر نقطه از مناطق استوایی یافت می‌شد.  حدود 32000 بیمار در سال تحت درمان قرار می گرفتند اما کافی نبود.  بر اساس منابع رسمی، 5609 نفر جان باختند، اما بسیاری از مورخان فکر می کنند تلفات واقعی چندین برابر بیشتر بوده است.

اکثر مردانی که تحت مدیریت ایالات متحده جان خود را از دست دادند، بومی این منطقه بودند.  تنها 350 نفر از مرگ و میرهای آمریکایی سفیدپوست آمریکایی بودند.